Hert met calamiteiten

Wat is het evolutionaire voordeel van het zo lang mogelijk volhouden dat alles is als anders? Denk aan de dag dat in Utrecht de stroom uitviel. Ik weet nog hoe ik naar het station fietste. Achteraf besefte ik dat er tijdens de fietstocht door mijn hoofd flitste dat er iets was. Maar waarom drong die gedachte zich niet op, maar werd ze juist onderdrukt? Wanneer besefte ik vandaag dat er iets aan de hand was? Toen de gangen leeg waren, toen ik de lift uitstapte en het donker was bij de receptie, toen terwijl ik de aanzet nam om bij de receptie om te vragen of iemand misschien mijn huissleutels daar gedeponeerd had het alarm met een hels lawaai afging? Volgens mij probeerde het systeem zelfs tijdens de loeiende sirene's nog vol te houden dat alles normaal was.

De dag van de calamiteiten: (1) huissleutels kwijt, (2) opgesloten in een Amsterdam's universiteitsgebouw met gillend alarm in mijn oren, (3) Jakob op proberen te halen bij de verkeerde naschoolse opvang? Gelukkig was ik niet de enige, puntje (3) staat op naam van Alexander. Wel een heerlijke griesmeelpuddig gemaakt. Hert was suboptimaal. Rode kool prima. Morgen mogen we het weer opnieuw proberen. Wat er op het menu staat, weet ik niet.