Listeria hysteria (KiC)

Koken in Canada deel 5. We mogen hier dan wel veilig zitten voor de omdraaiende golfstroom of de stijgende zeespiegel, maar ongevaarlijk is het hier allerminst. Een dag na onze aankomst las ik het verhaal over de Greyhound horrorshow die zich afspeelde tussen Edmonton en Winnipeg. Ik zweer het op mijn overoverovergrootmoeder: ik ga hier nooit met de Greyhound! En nu is er het Maple Leaf drama. Ik heb net de zwarte lijst met producten gescanned, en acht, rationeel argumenterend, de kans vrij klein op een uitbraak hier. (1) We eten weinig vlees, (2) We eten nog minder voorverpakt vlees, (3) We zijn geen baby, noch zwanger of bejaard en (4) In mijn moeite met keuzes maken hier in de supermarkt kies ik het meest obscure merk dat er hier is en dat zal zeker niet gelieerd zijn aan het ahornblaadje. Maar we houden de zaak nauwlettend in de gaten. Vandaag stond er in ieder geval geen vlees op het menu. Risotto, op de goede manier gemaakt dus continu roerend terwijl de korrels glazig dan cremig dan romig dan net niet pappig worden, aangezet met een paar uitgebikte stukken bouillon (uit een potje dat ik hier vond), rubberen parmezaan, peper, zout en citroensap. Erbij een ratatouille van tomaat, paprika, courgette en de eeuwige broccoli. Het toetje hadden we bij het ontbijt: pancakes met maple sirup.

Sockeye salmon of Coho salmon (KiC)

Koken in Canada deel 4. Laatst hadden we een stuk sockeye salmon. Deze was erg rood en lekker stevig. Vandaag hadden we een paar moten van de coho salmon. De sockeye is de wilde pacifische rode zalm en heeft veel vet. De wilde coho is de op 2 na grootste van de 5 pacifische zalmsoorten, en mag na eerder verbod klaarblijkelijk weer gevist worden. Hoe dat met de sockeye zit, weet ik niet, maar Al vertelde ons laatst dat het niet zo goed met 'm gaat. Maar goed, zowel de sockeye als de coho waren lekker; gewoon gebakken in de pan. Erbij babypotatoes die ik hier in de immense grilmachine gegrild heb, gelegen in een schaal (niet ik maar de aardappels) in een badje van olijfolie, knoflook, zout, peper en italiaanse kruiden. Het groene deel van de maaltijd bestond uit een salade met daarin een tomaat uit de tuin van Sally, de eigenaresse van dit huis en deze tuin. Toe een bakje 1% biobest yoghurt met daarin een handvol bosbessen. Overigens zijn we nog steeds op zoek naar DE diner die DE blueberrypie verkoopt, met erbij een Cuppa Joe.

Hartige taart (KiC)

Koken in Canada deel 3. Ons doel is om alle levensmiddelen die we hier in het appartement kunnen vinden, op te maken. Zo lag er een pak "all purpose whole wheat flower" in de vriezer, en een pot baking powder lacht ons al dagen toe vanaf een van de schapjes. En wat doet de kokende mens met die dingen? Ganz einfach. Men neme een schaal en gooit daarin een aantallen honderden grammen all purpose whole wheat flower. Daarbij een flinke scheut olijfolie, een snuf zout, een theelepel baking powder, en een paar eetlepels 3% yoghurt (bij gebrek aan kwark). Kneden tot een stevig deeg. Vet een ovenschaal in en bekleed die hiermee. Niet te dik, anders wordt het later pappig. Dit kan vast wat gebakken worden in de oven. Dat voorbakken is ook om latere pappigheid te voorkomen. En, die tijd kan goed gebruikt worden om de vulling voor te bereiden. Broccoli is hier immens goedkoop, en lokaal. De vulling bestaat uit: gebakken spek, lichtgekookte broccoliroosjes en kastanjechampignons (gebakken met een teentje knoflook of 2, in het restant spekvet). Deze dingen meng je en doe je dan in de voorgebakken bodem. Eroverheen een mengsel van 3 eieren, nog een paar eetlepels van die 3% yoghurt, een restant geraspte Parmezaan (de "Parmezaan" hier is rubberen cheddar, waarschijnlijk, zo is Alexanders theorie, aangepast aan het idee dat parmezaan op een pizza moet en smeltbaar en smakeloos moet zijn), Italiaanse keukenkruiden, snuf peper & zout, en ... nog zo'n 30 minuten in de oven. Wij eten dit gewoon zoals het hoort holistisch, de kinderen eten dit analytisch (= peuteren de broccoli, champignons en bodem los van elkaar, maken er aparte hoopjes van op het bord en eten het dan op).

Chili maar niet heus (KiC)

Koken in Canada deel 2. Na een week boven het vuur berenvlees gegrild te hebben, afgewisseld met "badels" (Jakob) of "rondebroodjes" (Rebecca) met jam, en een rauwe wortel werd het weer vandaag de hoogste tijd voor een fatsoenlijke maaltijd. Nu dacht ik hier in huis vanuit een ooghoek een pot bruine bonen gezien te hebben, en zo rees het idee voor chili con carne. De carne is hier spotgoedkoop, voor een pondje rundergehakt minder dan 3 dollars. De groene slager staat, het moge duidelijk zijn, even op een laag pitje. Een paar uien en paprika's erbij, een potje tomatenspul en wat mais, en klaar is kees, dacht ik. Maar weer eens te simpel gedacht. Op het moment dat ik het mes in het blik wilde zetten, viel mijn oog op het etiket. Witte bonen! In tomatensaus! Nu heb ik daaraan, evenals aan het zogenaamde andere kindervoedsel genaamd "slaatje", al sinds mijn kindertijd een grote hekel. Niet Alexander dus. Die tomatensaus, waarschijnlijk enigszins bruin aangezet de overmatige handvol kaneel die erdoor zat, maakte de witte bonen bruin en zodoende moest ik een onmogelijke keuze maken: (1) chili maar dan met witte bonen in tomatensaus, (2) chili maar dan zonder bonen, (3) chili zonder bonen en apart erbij witte bonen in tomatensaus, (4) even naar de winkel fietsen voor een blik bruine bonen. Doorslaggevend was Jakob's argument: "Maar mam, wij moeten toch ook altijd iets nieuws proberen". En dus werd het optie (1), en eigenlijk, moet ik bekennen niet eens zo slecht, zeker met de kaneel een beetje opgepept door een eetlepel sambal.

Grilled corn on the cob (KiC)

Koken in Canada deel 1. Een paar maiskolven (0.69 Canadese centen each bij de Safeways op de hoek). Beetje lospeuteren vanboven en de mais ontharen, voor zover dat lukt. Het groen moet er wel weer omheen kunnen, zodat de mais beschermd is tegen verbranden. Maiskolven een uurtje in koud water leggen. Broilerking ontsteken, op laag/middel-sterkte zetten, en een tijdje grillen totdat de mais zacht en gaar is. Eten met een flinke klont echte boter en een snuf zout.

Verder was ons eten hier niet erg bijzonder. Zoals al opgemerkt op het Tseiqami blog, zijn we vooral op zoek naar constanten, zo ook in de keuken. Risotto (we moeten nog betere parmezaan vinden), pasta met tonijn (die in olie is hier een zeldzaamheid, en ansjovisjes liggen in de koeling), pasta met bolognese, pasta met pesto, gegrilde zalm (wilde sockeye, erg lekker!), slaslasla, rijst met boontjes en omelet (met die grote populatie Aziaten hier, moet het ons toch echt nog wel een keer lukken om goede tahoe en tempe te vinden, mag ik hopen), geroosterde paprika, yoghurt met maple, etcetera. Je maakt de stap immers zo groot als je zelf wilt!

Op een dag hebben we trouwens hamburgers gegeten in de Bonnie Doon Shopping Mall. Ik vond ze beter dan die die ik twee jaar geleden bij de MacDonalds heb gegeten.