Chili maar niet heus (KiC)

Koken in Canada deel 2. Na een week boven het vuur berenvlees gegrild te hebben, afgewisseld met "badels" (Jakob) of "rondebroodjes" (Rebecca) met jam, en een rauwe wortel werd het weer vandaag de hoogste tijd voor een fatsoenlijke maaltijd. Nu dacht ik hier in huis vanuit een ooghoek een pot bruine bonen gezien te hebben, en zo rees het idee voor chili con carne. De carne is hier spotgoedkoop, voor een pondje rundergehakt minder dan 3 dollars. De groene slager staat, het moge duidelijk zijn, even op een laag pitje. Een paar uien en paprika's erbij, een potje tomatenspul en wat mais, en klaar is kees, dacht ik. Maar weer eens te simpel gedacht. Op het moment dat ik het mes in het blik wilde zetten, viel mijn oog op het etiket. Witte bonen! In tomatensaus! Nu heb ik daaraan, evenals aan het zogenaamde andere kindervoedsel genaamd "slaatje", al sinds mijn kindertijd een grote hekel. Niet Alexander dus. Die tomatensaus, waarschijnlijk enigszins bruin aangezet de overmatige handvol kaneel die erdoor zat, maakte de witte bonen bruin en zodoende moest ik een onmogelijke keuze maken: (1) chili maar dan met witte bonen in tomatensaus, (2) chili maar dan zonder bonen, (3) chili zonder bonen en apart erbij witte bonen in tomatensaus, (4) even naar de winkel fietsen voor een blik bruine bonen. Doorslaggevend was Jakob's argument: "Maar mam, wij moeten toch ook altijd iets nieuws proberen". En dus werd het optie (1), en eigenlijk, moet ik bekennen niet eens zo slecht, zeker met de kaneel een beetje opgepept door een eetlepel sambal.